“Ben blij met je komst”, zo opent de brief die ik net van Ben in handen krijg. En ik merk opnieuw – net als ruim 17 jaar geleden – dat ik er vrolijk van word. In al die tijd is Ben eigenlijk nauwelijks veranderd, al zit er inmiddels een hele generatie tussen. Die generatie is in mijn geval m’n dochter. Ik belde al met Ben toen ze geboren werd. Ik was zo’n fan van Ben dat vrienden tijdens de zwangerschap al zeiden dat áls ons kind een jongetje zou blijken we hem maar Ben moesten noemen. Het werd een meisje. Een jaar later veranderde Ben zijn naam in T-Mobile. Die operator was zeker niet onvriendelijk maar gewoon wat deftiger in de communicatie met de klant - “het Ben gevoel’ was eigenlijk vrij snel verdwenen. Tot nu, het moment dat de koerier het pakket aan de deur brengt en ik die welkomstbrief lees.
